در پست قبلی اشاره کردم که قرار هست نسخه OEM از جبیر ساخته بشه و در صورت نیاز به تولید کنندگان سخت افزار فروخته بشه.

نسخه OEM ویژگی هایی داره که نسخه های عادی فاقد اون هستند : بی نام و نشان به تولید کننده و کاربر میرسه.

برای تولید چنین چیزی باید بسته ای به نام oem-conifg رو کامپایل ، بسته بندی ، نصب و کانفیگ کنیم. خب اما در ادامه به مزایا و سیاستهایی که نسخه OEM به همراه خواهد داشت رو توضیح میدم.

تقریبا همه توزیع هایی که میبینیم ، نسخه ای هستند که از توزیع دیگری مشتق شدند. اکثرا هم بیس اوبونتو دارند (چون هم خودش خوبه و هم ریمستر کردنش نسبتا آسونه) . خب بگذریم. بعضی هم نسخه OEM در کنار نسخه اصلی  ارائه میدن. مثلا مینت و مندریوا (البته مندروا توزیع مستقله) و همچنین Zorin OS همه و همه نسخه OEM دارند.

فرض کنیم ما یک تولید کننده سخت افزار (مثلا لپتاپ یا All-in-One PC ) هستیم و قصد داریم که روی اونها سیستم عامل رایگان و بدون منع قانونی نصب کنیم. یا پول بسیار کمتری بپردازیم. خب طبعا میریم سراغ لینوکس. برآورد میکنیم که تهیه توزیع سفارشی توسط خودمون زمان ، انرژی و هزینه زیادی رو میتونه ببره ولی اگر توزیعی رو بخریم هزینه کمتری متحمل میشیم.

اینجاست که میتونیم با شرکتهایی که توزیع لینوکس میسازند قرار داد امضا کنیم تا اونها توزیع بیس رو آماده کنند.

خب تفاوت توزیع OEM با عادی چیست؟

آیا لپتاپ های Apple و سایر (که عموما ویندوزی هستند) رو دیدید؟ وقتی اولین بار روشنش میکنید ، صفحه ای میاد برای اینکه راه اندازی اولیه رو انجام بدید. خب توزیع OEM هم همینطوره. حالا اگر مک یا ویندوز رو خودمون بخوایم نصب کنیم چی؟ اون مراحل رو حین نصب انجام میدیم.

امیدوارم تفاوتها رو خوب توضیح داده باشم.

اما سیاست های پشت OEM چیست؟

مهم ترینش کسب در آمد از کاری هست که انجام شده. مورد دوم شناخته شدن توزیع های لینوکس هست. معموله که این توزیع ها روی لپتاپ های ارزان قیمت تر نسبت به سایرین و توسط برندهای ناشناخته تر نصب میشند. بنابراین افرادی که بودجه خرید مثلا HP رو ندارند ولی یک لپتاپ خوب نیاز دارند سراغ اینگونه مارکها میرند  و …

البته سیاست و اهداف زیادی پشت این قضیه هست ولی مهم ترین اهداف و سیاستها رو در بالا ذکر کردم.

موفق و موید باشید.