به تازگی در انجمن های فارسی و همچنین برخی وبلاگهای خبری هم باب شده که گونه ای خود ساخته از زبان فارسی نوشتاری رو شاهد هستیم. افردای که ادعای زیادی دارند ولی در نهایت همه چیزهایی که مینویسند، غلط هست.

ممکنه از نظر ما کسانی که فرهنگستان و … رو میگردونند صلاحیت نداشته باشند، ولی دلیل نداره که از قوانینی که وضع میکنند پیروی نکنیم، چون یک انسجام کلی به نوشتار های ما میدن و این یعنی یک نظم جهان شمول در فارسی نویسی. که چه در نوشتن با دست، کامپیوتر و حتی محاوره های چت و … هم رعایتشون  بهتر از رعایت نکردنشونه.

1. واجهای اضافی.
   به تازگی در خیلی از وبلاگ ها و انجمن ها، میبنیم که «ــه» نایب «فعل اسنادی است» رو به صورت «عه» مینویسند. این یعنی چه؟ حلق انسان یکی از واجگاههای نسبتا پرکاربرد هست. حروفی مثل ع و غ هم مستقیما از حلق بیرون میان. خب این یعنی چی؟ مثلا جمله «تفنگ در این بازی از اینجا قابل دسترسی عه» به نسبت «تفنگ در این بازی از اینجا قابل دسترسیه» یک واج حلقی اضافه تولید میکنه و این درست بر خلاف قوانین واجی زبان فارسی هست!ْ
2. «ی» بدل از «آ».
   کلماتی مثل موسی، مرتضی و عیسی و حتی ، باید همینطور نوشته بشند. چون کلمات عاریتی هستند و دست بردن در اونها موجب از بین رفتن معانیشون میشه. اما به تازگی باب شده که خیلیاش (بالاخص حتی) رو به شکل حتا بنویسن. خب، بعدش استدلالات احمقانه سر و کلشون پیدا میشه :). مثلا میگه حتا کلمه ای فارسی به معنای even هست! که این سراسر غلطه. اولا کلمه ای که «ح» داشته باشه عربی هست، ثانیا کلمه ای مثل حتی ، در خود عربی معنی until و در فارسی معنای even داره :).
3. تنوین ها!
   گرچه از لحاظ قواعد زبان فارسی، تفاوتی نمیکنه که تنوین رو به شکل خودش بنویسیم یا به شکل «ــن». اما دیده میشه که گاهی اوقات کلمات غلط اندر غلطی مانند «گاهن»، «تلفنن» و … هم به چشم میخوره.

نتیجه اخلاقی ماجرا، اینه که فرد بی سواد، بی سواده. حتی اگر در آکسفورد تحصیل کنه. میدونید چرا؟ چون بیسوادی و سواد، توی خون آدم هاست و یک چیز ذاتی. آدم با سواد هم همیشه باسواده، حتی اگر تا دوم دبستان بیشتر نخونده باشه :).