هر چقدر که ویندوز ۷ و بتاهای ۸ روی لپتاپم خوب جواب دادن ، نسخه های فاینال (چه دستکاری شده چه نشده) ویندوز ۸ و بتاهای ویندوز آبی سر ناسازگاری دارند باهاش. الان محکوم به این هستم که درایور کارت گرافیکم رو نصب نکنم. البته حکمی که مایکروسافت برام صادر کرده کاملا بی اثر هست 🙂 . من ترجیح میدم همچنان یکی از توزیع های گنو/لینوکس رو بعنوان سیستم عامل روزمره ، و یکی از دگرشکل (derivative) های BSD رو به عنوان سیستم عامل جانبی داشته باشم. این طوری حس میکنم همه چیز بهتر پیش میره.

اما یک تحلیل کوچک هم روی این بحث داشته باشیم ، چرا واقعا؟! از نظر مایکروسافت لپتاپ من به علت داشتن پردازنده ۱.۹ گیگاهرتزی AMD و رم ۳ گیگابایت و گرافیک ۱.۵ گیگابایتی به سادگی ویندوز ۸ رو اجرا کنه. همونطور که ویستا و ۷ رو به خوبی اجرا میکرد. اما چرا نمیکنه؟! خب چند جنبه قضیه :

1. انویدیا :
   انویدیا برای کارت GeForce 7000m درایور ویندوز ۸ عرضه نکرده و نصب همون نسخه مخصوص ۷ من رو شدیدا دچار مشکل میکنه.
2. ایسر :
   ایسر هم مدلهای 5520 و 5520G و همچنین 5531 که همه از یک خانواده هستند (شامل نوع پردازنده و میزان رم) رو جزء مدلهای قابل ارتقاء به ویندوز ۸ قرار نداده.
3. مایکروسافت :
   مایکروسافت؟! مایکروسافت مشخصات لپتاپ من رو در لیست سیستم هایی که ویندوز ۸ رو پشتیبانی میکنن قرار داده.

تقصیر از مایکروسافت و انویدیا و ایسر نیست. یک کلام ، تقصیر از کاربران هست.  بخصوص کاربران محصولات انحصاری. اگر گذری داشته باشیم به کاربران حرفه ای لینوکس ، می بینیم که عمدتا یک مدل قدیمی لپتاپ یا PC رو دارند و تا سالیان سال اون رو عوض نمی کنند. مثلا ریچارد استالمن که بخاطر جنبش گنو مشهوره ، از لپتاپی با پردازنده MIPS استفاده میکنه که خب تکنولوژی آزاده. الان استالمن به Parabola و gNewSense محدوده ، ولی در عوض از سیستمش راضیه.

صرفه اقتصادی :
همین الان در ایران اگر بخوایم یک لپتاپ متوسط بخریم باید حدود ۲ میلیون تومن هزینه کنیم. حالا اگر بخوایم لپتاپی بخریم که تا ۲-۳ نسخه ویندوز آینده رو هم ساپورت کنه باید هزینه های ۴-۵ میلیونی رو بپردازیم. در صورتی که برای ران کردن یک توزیع لینوکس با یک میزکار سبک، یک لپتاپ ۵۰۰ هزارتومانی هم میتونه جوابگو باشه.