در پست قبلی در مورد گنو/هرد نوشتم و حتی یک اسکرین شات هم ازش گذاشتم. در این پست، سعی دارم تا گنو/هرد رو کمی توضیحش بدم.
گنو/هرد، تفاوت های عمده ای با لینوکس داره ، اول از همه لینوکس مونولیتیک یا یکپارچه هست (گرچه ماژولار هست و مثل یک فایل a.out بزرگ رفتار نمیکنه) ، ولی هرد ریزهسته هست!.
خب نظر لینوس توروالدز در مورد ریزهسته ها جالبه :
اگر یک سیب رو به دو قسمت تقسیم کنیم با فرض این که هر قسمت از پیچیدگی کار قسمت دیگر کم کند، از پیچیدگی چگونگی اتصال این دو قسمت به یکدیگر صرفنظر شده است
خب، لینوس توروالدز شدیدا با ریزهسته مخالفه. گرچه تننباوم نظرات جالبی در موردشون داره (توصیه میکنم کتابش رو بخونید، چون یک کتاب در این باره داره).
اما از مقایسه بین دو ساختار که بگذریم، میرسیم به این که هرد فقط و فقط i386 رو پشتیبانی میکنه و این یعنی فاجعه!
همین الان، ضعیف ترین سیستم های موجود در بازار، کم کم از پردازنده های دو هسته ای ۶۴ بیتی استفاده میکنند (غیر از بعضی مدل نتبوک ها). i386 یک معماری تقریبا مرده برای دسکتاپ هست. الان اکثر سیستم عامل های مطرح، ترجیح دادن فقط نسخه های ۶۴ بیتی (و نه ۳۲ بیتی های i486, i586 و یا i686) تولید کنند و لینوکس هم عموما روی i686 میچرخه.
با این حساب، چند سال دیگه شاهد حضور گنو/هرد در بازار سیستم عاملهای اوپن سورس خواهیم بود. ولی مطمئنا اگر اون زمان هم i386 باشه، در این بازار فقط یک بازنده معروف خواهد بود، این برخلاف چیزایی هست که از گنو دیدیم، نمونش گراب یا GCC که در نوع خودشون موفق ترین ها هستند. الان حتی Solaris کد بسته هم داره از گراب بعنوان بوت لودر استفاده میکنه، در OS X از GCC استفاده شده و … . پس گنو باید به فکر این هم باشه که باخت بزرگی در بازار دسکتاپ حداقل نده.
موفق باشید.