نوشتن، به نظر من یکی از شکلهای هنره. دقیقا مثل هر شکل دیگری از هنر، نوع عام و خاص داره. مثلا، موسیقی پاپ رو در نظر بگیرید. موسیقی پاپ اصلا فریاد میزنه عامه‌پسند (اگر نمی‌دونید pop مخفف popular یا همون عامه‌پسنده). اما چند نفر می‌شناسید که الان، در آخرین روز سال ۲۰۱۹، موسیقی جَز گوش کنه؟ موسیقی راک دهه ۶۰ گوش کنه؟ موسیقی مینیمال یا انتزاعی گوش کنه؟
مدت زیادیه که این وبلاگ خالی از سکنه شده. البته دوستانی هستند که گهگداری میخونند و گهگداری هم پیامی میدن و جویا میشن چرا اینجا نمی‌نویسم. راستش قضیه همونیه که ابتدای مطلب بهش اشاره کردم. اینجا رو نگه داشتم برای خاص نویسی! خاص نویسی برای مطالبی که حس میکنم ممکنه بار فنی زیادی داشته باشن. بهرحال یکم شخم بزنید وبلاگ رو احتمالا متوجه می‌شید که چرا اینجا رو مکانی برای نوشته‌های خاص‌پسند در نظر دارم.
مرداد ماه ۹۱ بود که هاست و دامنه مرتبط با این وبلاگ رو خریدم. بیشتر مطالبم هم مطالب فنی بوده. برنامه‌نویسی، الکترونیک دیجیتال، لینوکس، بعضا غر زدن در مورد کامیونیتی نرم افزار آزاد و یکی دو باری هم سعی کردم از این چارچوب خارج شم. اما خب نشد که بشه. به همین خاطر، اینجا رو نگه داشتم برای همون انتقال تجربه.
اگر دوست دارید نوشته‌های عام‌تر من رو بخونید می‌تونید من رو در ویرگول (لینک) دنبال کنید. البته که ویرگول مشکل این رو داره که ممکنه هر لحظه جمع کنه بره، ولی خب باز کمک کرده این وبلاگ تا حد زیادی به شکل و شمایل خودش، باقی بمونه.
راستی، اگر بچه‌های ویرگول اینجا رو میخونید، یه امکان اکسپورت هم بدید بهمون 🙂
