نقشه خاورمیانه رو در بالا میبینید! کشورهای ایران، عربستان، اردن، فلسطین، سوریه، مصر، عمان، یمن، امارات و عراق جزئی از این منطقه (البته از لحاظ سیاسی و نه جغرافیایی) هستن. حالا ببینیم که این طرح «هر شهروند یک کشور» چیست؟ یک راه حل جالب برای اتمام جنگ های منطقه!!!‌

این منطقه در سالیان اخیر جنگ های زیادی رو به خودش دیده، چه جنگ های روانی و سایبری و … چه جنگ های مسلحانه تروریستی و امثالهم. حالا یک طرح جالب پیشنهاد شده و گفته «هر کس در این منطقه میتونه کشور مستقل خودش رو داشته باشه» و این خیلی باحال خواهد بود و البته میتونه یاعث وقوع جنگ های جدید و جدی در منطقه بشه. در حال حاضر در حدود ۹۰۰۰ جنگ (چه مسلحانه و چه غیرمسلحانه) در این منطقه در جریانه، که میگن این میتونه موجبات اتمام این جنگ ها رو فراهم کنه. فکرش رو بکنید که چند کشور میتونه در این منطقه به وجود بیاد؟

اما مشکل اساسی، منبع خبر هست که وبسایت The Onion هستش و این وبسایت در خبرهایی که جنبه شوخی دارند رو منتشر میکنه. ولی بهرحال میتونه یه ایده جالب باشه در صورتی که عملی بشه!

شما رو نمیدونم، ولی برای من که انسانیت مرده، دیگه هیچ بویی نداره، هیچ رنگی نداره. کل دنیا به بهانه های مختلف دارن مردم بیگناه رو میکشن! اونم بهانه هایی مثل زمین موعود و این چیزا!!!!

بخدا دیگه هیچ کسی طاقتش رو نداره، جنگ بسه، خونریزی بسه، مثل آدمیزاد با هم زندگی کنید! میگن آدمیت زمانی مرده بود که آدمیت هنوز زنده بود! درست همون زمانی که دو برادر با هم به جنگ پرداختن و اولین جنگ جهان و اولین برادر کشی جهان….

برادر کشی، نسل کشی، حتی خودکشی، خیلی چیزایی که دارن انسانیت رو نابود میکنن! و ما راحت از کنارشون میگذریم. به قول مادر ترزا : «اگر یک مادر حق سقط کردن جنین خود را داشته باشد، سایرین نیز حق کشتن یکدیگر را دارن». حتی استالین سنگ دل در مورد بچه هایی که توی جنگ کشته شدن میگه «مرگ اون مخلوقات کوچک، باعث شد تا قلب سنگی من نرم شود!». همه انسانیم و همه گناهکار، ولی کاش گناهانمان به دیگران ضرری نزنه!

موفق باشید و البته انسان دوست 🙂

من در این پست، متن این منشور رو برای شما قرار میدم :).

تا ببینیم ۲۵۰۰ سال پیش، کوروش بزرگ، پادشاه ایران و شاهنشاه پارس، چه برخورد حکیمانه ای با موضوعات روز داشته :). راستی، چرا «پادشاه ایران» و «شاهنشاه پارس»؟ جواب سادست. شاهنشاه معنی «پادشاه پادشاهان» میده، و ایران کنونی هم اون روزگار بخشی از «امپراتوری پارس» بوده. نام «پارس» یا همون Persia زمان رضاشاه پهلوی توسط سایر دولت ها «ایران» شناخته میشه، اون هم به درخواست رضا شاه.

متن منشور :

اينک که به ياري مزدا ، تاج سلطنت ايران و بابل و کشورهاي جهات اربعه را به سر گذاشته ام ، اعلام مي کنم ، که تا روزي که من زنده هستم و مزدا توفيق سلطنت را به من مي دهد . دين و آيين و رسوم ملتهايي که من پادشاه آنها هستم ، محترم خواهم شمرد و نخواهم گذاشت که حکام و زير دستان من ، دين و آئين و رسوم ملتهايي که من پادشاه آنها هستم يا ملتهاي ديگر را مورد تحقير قرار بدهند يا به آنها توهين نمايند .

من از امروز که تاج سلطنت را به سر نهاده ام ، تا روزي که زنده هستم و مزدا توفيق سلطنت را به من مي دهد ، هر گز سلطنت خود را بر هيچ ملت تحميل نخواهم کرد و هر ملت آزاد است ، که مرا به سلطنت خود قبول کند يا ننمايد و هر گاه نخواهد مرا پادشاه خود بداند ، من براي سلطنت آن ملت مبادرت به جنگ نخواهم کرد .

من تا روزي که پادشاه ايران و بابل و کشورهاي جهات اربعه هستم ، نخواهم گذاشت ، کسي به ديگري ظلم کند و اگر شخصي مظلوم واقع شد ، من حق وي را از ظالم خواهم گرفت و به او خواهم داد و ستمگر را مجازات خواهم کرد .

من تا روزي که پادشاه هستم ، نخواهم گذاشت مال غير منقول يا منقول ديگري را به زور يا به نحو ديگر بدون پرداخت بهاي آن و جلب رضايت صاحب مال ، تصرف نمايد .

من تا روزي که زنده هستم ، نخواهم گذاشت که شخصي ، ديگري را به بيگاري بگيرد و بدون پرداخت مزد ، وي را بکار وادارد .

من امروز اعلام مي کنم ، که هر کس آزاد است ، که هر ديني را که ميل دارد ، بپرسد و در هر نقطه که ميل دارد سکونت کند ، مشروط بر اينکه در آنجا حق کسي را غضب ننمايد و هر شغلي را که ميل دارد ، پيش بگيرد و مال خود را به هر نحو که مايل است ، به مصرف برساند ، مشروط به اينکه لطمه به حقوق ديگران نزند .

من اعلام مي کنم ، که هر کس مسئول اعمال خود مي باشد و هيچ کس را نبايد به مناسبت تقصيري که يکي از خويشاوندانش کرده ، مجازات کرد ، مجازات برادر گناهکار و برعکس به کلي ممنوع است و اگر يک فرد از خانواده يا طايفه اي مرتکب تقصير ميشود ، فقط مقصر بايد مجازات گردد ، نه ديگران .

من تا روزي که به ياري مزدا ، سلطنت مي کنم ، نخواهم گذاشت که مردان و زنان را بعنوان غلام و کنيز بفروشند و حکام و زير دستان من ، مکلف هستند ، که در حوزه حکومت و ماموريت خود ، مانع از فروش و خريد مردان و زنان بعنوان غلام و کنيز بشوند و رسم بردگي بايد به کلي از جهان برافتد .

و از مزدا خواهانم ، که مرا در راه اجراي تعهداتي که نسبت به ملتهاي ايران و بابل و ملتهاي ممالک اربعه عهده گرفته ام ، موفق گرداند

خب، بالاخره تصمیم گرفتم پادکست رو اختصاصی وبلاگ کنم، چون حقیقتا جور کردن سوژه هفتگی ، یا حتی ماهانه برای BSD خیلی مشکل هست و پادکست هم خیلی تخصصی میشه.

تصمیم گرفتم پادکست رو برای خود وبلاگ بسازم. اسم هایی مثل «رادیو ذهن زیبا» یا «رادیو زیبا» هم براش در نظر گرفته شده.

خواهشا یک اسم پیشنهاد بدید (هم در فیسبوک میتونید و هم در خود وبلاگ)

خب، در این پست میخوایم تعدادی «کشور» رو معرفی کنیم، که از دید معاهده مونته ویدئو کشور هستن، ولی از دید سازمان ملل محترم (سازمان ملل آمریکایی متحد یا هرچیزی شبیه این فعلا بیشتر بهش میاد تا سازمان ملل متحد!) کشور نیستند! معاهده مونته ویدئو چهار شرط اساسی داره : ۱. سرزمین
۲. جمعیت
۳. دولت
۴. توانایی برقراری ارتباط با سایر دولتها.

این معاهده، سالیان پیش (۱۹۳۳) در مونته ویدئو امضا شده، و کشورهای آمریکای جنوبی، مرزهای هم دیگر رو به رسمیت شناختند، علی الخصوص کشورهایی مثل هایتی و دومینیکا که در یک جزیره واقع شدند. حالا سازمان ملل، این کشورهایی که در این پست معرفی میکنم رو «کشور» نمیدونه، بلکه «بخشی از سرزمین مستقل» یک کشور دیگه میدونه. خیلی خوب، آماده اید آیا؟

کشور اول : فلسطین

فلسطین ، توسط ۶۸ درصد کشورهای عضو سازمان ملل، به رسمیت شناخته شده و در حال حاضر، یک دولت ناظر هست در سازمان ملل. اما «کشور» نیست. همونطور که میدونید، فلسطین از سال ۱۹۴۵ به بعد تحت اشغال صهیونیست ها قرار گرفته و دولت اسراییل رو اونجا تشکیل دادن، اما اونها، که با اشغال و آدم کشی «کشور» شدن، الان توی سازمان ملل کلی بروبیا دارن و فلسطینی های مظلوم، زیر توپ و تانک اونها هستند!

کشور دوم : جمهوری چین (تایوان، چین تایپه)

این کشور، نخستین دولت جمهوری در چین بعد از فروپاشی سلسله چن بود، اما متاسفانه حمایت های شوروی باعث شد که از حکومتش روی سرزمین اصلی چین و مغولستان دست بکشه، و کشورش به یک جزیره کوچک، محدود بشه. این کشور، مدتها تحت عنوان «جمهوری چین» در سازمان ملل عضو بود، و در حال حاضر هم چیزی در حدود ۲۲ درصد کشورهای عضو سازمان ملل که سیستم کمونیستی چین رو قبول ندارند، این کشور رو به عنوان دولت مشروع چین به رسمیت شناختند.

کشور سوم : کوزوو

این کشور، بخشی از صربستان هست که تقریبا همزمان با از هم پاشی «جمهوری فدرال سوسیالیست یوگوسلاوی» از صربستان اعلام استقلال کرده،  در حال حاضر ۱۰۸ کشور جهان به رسمیت شناختندش. این حجم به رسمیت شناخته شدن هم هنوز باعث نشده که کوزوو یک کشور مستقل بشه. البته کشور مونته نگرو هم در سال ۲۰۰۶ تونست از صربستان مستقل بشه! دلایل کوزوو برای جدا شدن از صربستان، داشتن جمعیت حجیمی از مسلمانان، آلبانیایی ها و کروات ها بیان شده.

کشور چهارم : ترنسنیستریا

ترنس-نیستریا یا همون ترنسنیستریا، باقی مانده شوروی در «مولداوی» هست. این کشور کوچک که با کریمه هم مرز هست، وقتی اوکراین شلوغ شد، پیشنهاد پیوستن به فدراسیون روسیه رو داد و پوتین هم قول داد که پیوستنشون به روسیه رو جدی بگیره. این کشور ، در حال حاضر بیشتر یک باریکه زمین، متشکل از چند شهر کوچک و روستا و راه های ارتباطی با اوکراین ، روسیه (از طریق کریمه)، مولدوای هست. تا بحال هیچ دولتی این کشور کوچک رو به رسمیت نشناخته، ولی به این خاطر آوردمش بالاتر از بقیه، چون باقی مانده یک دولت قبلی هست.

کشور پنجم : جمهوری دمکراتیک عرب صحرایی (صحرای غربی)

این کشور، قبلا مستعمره اسپانیا بوده و با نام «صحرای اسپانیولی» شناخته میشده. همچنین بعد از استقلالش از اسپانیا، دولت پادشاهی مراکش اشغالش میکنه. ولی مردم این مناطق، اعلام استقلال میکنن، و در حال حاضر، تنها «کشور کم رسمیت» هست که در سازمانهای جهانی مثل «اتحادیه آفریقا» و «سازمان همکاری اسلامی» عضو هست. این عضویت و به رسمیت شناخته شدنشون هم مدیون تلاش کشورهای اسلامی، بويژه لیبی هستند.

کشور ششم : آبخاز

آبخاز، منطقه ای شمال گرجستان هست که عمدتا قبایل قفقازی اونجا هستند. از این رو، اعلام استقلال کردند، و از دید دولتهای عضو سازمان ملل، یک منظقه خودمختار در گرجستان به شمار میاد. این کشور از شمال با روسیه، از جنوب با گرجستان و از غرب با دریای سیاه همسایه است، و از نظر من یکی از خوش شانس ترین کشورهای جهان هست، چرا که به آبهای آزاد راه داره 🙂

واپسین کشور : اوستیای جنوبی

همونطور که میدونید، گرجستان تا اوایل زمان قاجار، بخشی از پارس بوده و بعدش به روسیه تزاری واگذار میشه و بعدش هم میشه یکی از جماهیر شوروی، این منطقه در گرجستان، محل زندگی ایرانی هایی هست که اون زمانها مهاجرت کرده بودند و دیگه هم بر نگشتن به ایران. از زمان فروپاشی شوروی هم اعلام استقلال کردند، و در سال ۲۰۰۸ میلادی، جنگی رو با گرجستان داشتند، از همه جالب تر این که اوستیای شمالی الان بخشی از روسیه هست (البته مکان های ایرانی نشین در روسیه زیادند، مثل چچن ) و اوستیای جنوبی هم مثل ترنسنیستریا، خواهان پیوستن به روسیه است!.

دوستان عزیز خواننده وبلاگ، اینا کل کشور های کم رسمیت نبودن، اما پر هیاهو ترینشون بودند. بعد ها در مورد اونایی که توی این مطلب ازشون اسم نبردم (مثل سومالی لند) هم حرف خواهم زد :).