سلام.

این مطلب نسبتا بلند رو مینویسم تا شما رو با یکی از بهترین ویژگی های لینوکس که من همیشه دنبالش بودم رو معرفی کنم. درسته : کاربران ، گروه ها و دسترسی ها. خب در این مطلب اشاره ای به انواع کاربر ، دسترسی و … میکنم. امیدوارم خوشتون بیاد.

۱- کاربران :

در لینوکس چندین نوع کاربر مختلف هستند، کاربر ریشه (root) که یه جورایی سلطان کاربران محسوب میشه. کاربران ادمین (Administrator) که امکان استفاده از امکاناتی مثل sudo رو دارند و کاربران عادی که فقط کاربر هستند. نوع این کاربران رو گروهشون مشخص میکنه. اگر کل یک سیستم لینوکس بیس رو یک مدرسه در نظر بگیریم، روت مدیر مدرسه، ادمین ها کادر مدرسه (معلم و معاون و …) و کاربران عادی دانش آموزان هستند. (البته تو این دوره زمونه اختیار دانش آموز از مدیر بیشتره :)) ).
خب برای شناخت کاربر جماعت ، باید گروهها رو بشناسیم.

۲- گروهها :
گروهها میگن که کی به چی میتونه دسترسی پیدا کنه. بیشتر توزیع های دسکتاپ (مخصوصا اوبونتو و …) تنظیمات گروه رو به طور پیشفرض انجام دادند و کاربر رو راحت کردند. ولی در توزیعی مثل اسلکور شما نیاز به کانفیگ کاربر جدید در گروهها دارید. برای اینکه در گروهتون بتونید به روت تبدیل بشید (بواسطه دستور su ) باید در گروهی به اسم wheel عضو باشید. معمولا در لاگین با روت این کارها رو انجام دادید. گروهی هم هست که هم اسم کاربر خودتونه و موقع کار با adduser پیشنهاد میکنه که گروه کاربری این باشه. گروههای دیگری هم هستند. مثلا sudoers که در فایل group (موجود در زیرشاخه etc ) با اسم sudo مشخص شده. همینطور خود sudo هم میتونید با دستور visudo تنظیم کنید :).
باز هم گروههایی هستند که ما درشون عضو هستیم. خب یکم گیک بازی در میاریم. یوزر من در سیستم prp-e هست. خب این کد رو اجرا میکنم تا ببینم عضو کدوم گروه ها هستم:


cat /etc/group | grep prp-e


خب اینم کد. بعد این خروجی رو تحویل خواهیم گرفت (جالبه نه؟)


adm:x:4:prp-e
cdrom:x:24:prp-e
sudo:x:27:prp-e
dip:x:30:prp-e
plugdev:x:46:prp-e
lpadmin:x:109:prp-e
sambashare:x:124:prp-e
prp-e:x:1000

:


خب اینم گروههایی که درشون عضوم. همشون اسامی مشخصی دارند. برای مدیریت سیستم ، شیرکردن فایل با سامبا ، سی دی رام و سودو و … . با تمامی ویرایشگرهای لینوکسی و به کمک دسترسی ریشه میشه کاربران جدید رو به عضویت گروههای متعدد در آورد.

۳-  دسترسی ها:

دسترسی های لینوکسی یه جوری مثل قوانین راهنمایی و رانندگی هستند. و از طرفی اختیارات و حدود مالکیت افراد روی فایلهای موجود رو مشخص میکنند. توسط دستوری مثل chmod میتونید بگید هر کس چه کار میتونه انجام بده. مثلا کاربر X میتونه بنویسه و بخونه ولی اجرا نمیتونه ، کاربر Y میتونه بخونه ولی اجرا نکنه و ننویسه ولی روت بتونه دسترسی های لازم رو داشته باشه. این دسترسی ها رو میشه با راست کلیک و به کمک محیط گرافیکی تنظیم کرد و هم میشه در ترمینال ست کرد. دستور دیگری (که خیلی دوستش دارم) هست به اسم chown که مالکیت فایلها رو مشخص میکنه. یه جورایی مثل تنظیم سند برای اون فایل. خب مثلا کاربر X تعدادی فولدر ساخته و دوست داره خودش و خودش مالک مطلق اون فایلها باشه! مالک ها اختیار تام روی فایلها دارند (+ روت) .

در کل به خاطر اینکه لینوکس یک سیستم عامل چندکاربره کامل هست و از پس مدیریت کاربران (در آن واحد) خیلی خوب بر میاد دوستش دارم.

موفق باشید.