مدت زیادی می‌شد که هرجا برای جذب سرمایه یا حتی حمایتی برای پلتفرم هوش مصنوعی مانی می‌رفتم، سوال اصلی این بود «چرا یک API از دالی یا میدجرنی نمی‌گیری خودتو راحت کنی؟» و حتی با این که خیلی هم حرف بی‌راهی نیست و تولیدکننده تصویر چیز خاصی نیست که بابت دیتا بخواهیم نگرانی بزرگی داشته باشیم، پاسخ‌های متعددی می‌دادم.

و خب طبیعیه که در طی چند سال گذشته سرویس‌های زیادی مانند اول‌ای‌آی اومدند که به شما امکان ساخت wrapper روی APIهای مدل‌های زبانی و تصویری متعددی رو میدن. در این مطلب، میخواهیم یک بررسی جامعه داشته باشیم که چرا این API wrapper ها می‌تونن ما و کسب و کارمون رو به ته دره هدایت کنند 🙂

اصلا API Wrapper یعنی چی؟

در دنیای هوش مصنوعی ما دو تا راه داریم که یک محصول بسازیم. تقریبا میشه گفت بسته به شرایط، یکی می‌تونه نسبت به اون یکی برتری داشته باشه اما در این مطلب، میخواهیم ببینیم که «معایب» ساخت API Wrapper چیه. به همین خاطر اول به این پرسش باید پاسخ داد که «اصلا API Wrapper یعنی چی؟»

فعل wrap در زبان انگلیسی یعنی چیزی که به چیز دیگر احاطه پیدا می‌کنه و اون رو می‌پوشونه. یعنی ما ابزاری بسازیم که در واقع فقط فرانت‌اند یک API معروف (مثل OpenAI) باشه.

حالا خیلی‌ها این API رو مستقیم از OpenAI یا DeepSeek یا MiniMax تهیه می‌کنند، یا از واسطه‌های خارجی مثل UseAPI و OpenRouter و یا این که از واسطه داخلی مثل اول‌ای‌آی و لیارا.

در این مقاله، کاری نداریم که API از کجا تهیه میشه، بلکه اصل داستان اینه که چرا این روش، در خیلی موارد روش خوبی برای توسعه محصول نیست و راه‌حل‌های جایگزین چی می‌تونه باشه.

چرا ساخت API Wrapper ایده خوبی نیست؟

در اینجا مواردی رو میارم که ساخت API Wrapper ایده خوبی نیست. شاید در پستی در آینده، مواردی رو برشمردم که اتفاقا می‌تونه ایده خوبی هم باشه.

در حال حاضر، تمرکز ما روی اون دوستانیه که با API دمو می‌کنند و مدعی میشن مدل خودشونه و این داستانا که اتفاقا عمدتا هم وقتی به سیستم‌های Air Gap یا لوکال میان، تازه مشخص میشه دموشون چقدر دروغ و دغل بوده.

خلاقیت رو ازمون می‌گیره

اولین و شاید مهم‌ترین بخش استفاده از APIها دقیقا اینه که خلاقیت ما رو می‌گیره. مثلا در نسخه‌های اولیه مانی، یک جا روشی که «میدجرنی» برای تولید عکس پیش می‌گرفت رو برای ساخت تصویر با کمک مدل خودمون تست کردم و نتیجه‌ش رو می‌تونید از این لینک مطالعه کنید.

اینجا، اگر خودم دست به Google Colab و Stable Diffusion نمی‌بردم، قاعدتا امکان این که بتونم پروسه میدجرنی رو تا حد زیادی مهندسی معکوس کنم، وجود نداشت.

جریان داده دست خودمون نیست

جریان داده در کسب و کارهای مختلف مهمه، کدهای شما، نامه‌های اداری و اطلاعات مشتریانتون مهمه. نتیجتا اگر میخواهید امنیت بالاتری رو داشته باشید، بهتره از APIها استفاده نکنید.

یا اگر هم سراغ API ها می‌رین، برید سراغ خود تامین‌کننده‌های رسمی. به جز خود OpenAI و Anthropic و DeepSeek معمولا Open Router و Together AI هم جزء تامین‌کنندگان رسمی مدل‌های زبانی هستند. همچنین Fal AI, Runware و Replicate هم جزء تامین‌کنندگان رسمی مدل‌های ویدئویی و تصویری هستند و می‌تونید از این دوستان هم API رو تهیه کنید.

آفلاین نیست

آخرین و شاید یکی از مهم‌ترین ارکان APIها – بخصوص برای مایی که در ایران زندگی می‌کنیم – این موضوعه. این موضوع یک عیب بزرگه و خب میشه با ابزارهایی مانند Ollama تا حدی از پسش بر اومد.

چطور ممکنه API Wrapper به کشتنمون بده؟

سناریوها رو به ترتیب می‌نویسم، این‌ها توضیحات زیادی ندارند چون کاملا موردی بهشون رسیدم و اگر توضیحات اضافه‌ای به ذهنم برسه قطع به یقین، در مطلبی جداگانه همه رو توضیح میدم.

• تعطیلی ارائه‌دهنده
• قطع و وصل شدن API (چیزی که بخصوص در APIهای واسط مثل اول‌ای‌آی کاملا پیش میاد)
• هک شدن API و لو رفتن دیتا
• ارسال دیتا به واسطه‌هایی که ازشون مطمئن نیستیم
• عدم کنترل روی محصول وقتی اینترنت با مشکل مواجه می‌شه.

ممکنه مشکلات دیگری هم در میان باشه، اگر شما هم چیزی به ذهنتون رسید می‌تونید همینجا در بخش نظرات بهم بگید.

جمع‌بندی

در کل API Wrapper نوشتن برای پروژه‌های عام‌منظوره، کار عجیب و بدی نیست و خب هزینه خروج و شکست رو به وضوح کمتر می‌کنه، در حالی که برای انجام کار جدی و حساس، گزینه مناسبی نیست. اگر هرکدوم از معایبی که برشمرده شد رو تونستید برطرف کنید، احتمالا گزینه مناسبی برای شما، پروژه یا کسب و کارتونه؛ در غیر اینصورت باید کمی Local تر فکر کنید.

در نهایت، ازتون ممنونم که وقت گذاشتید و این مطلب رو خوندید. باز هم اگر نظر و پیشنهادی پیرامونش داشتید، ممنون میشم در بخش نظرات همین بلاگ یا بخش گفتگوی کانال تلگرام به من بگید.

مدتی پیش، پروژه‌های مختلفی مثل مارال یا جبیر رو با هدف انتشار و ساخت یک مدل زبانی بزرگ با همون LLM (مخفف Large Language Model) شروع کرده بودم اما بحث این مدل‌ها و شاید همزمان شدن انتشار این‌ها با نسخه‌های جدیدی از پلتفرم‌های مانی و آتلیه، کمی باعث شده بود که از هدف اصلی دور بشیم.

در همین مدت، مدل ۸ میلیارد پارامتری هرمز منتشر شد که خب یک بازخورد بسیار خوب از جامعه فارسی‌زبان تونست بگیره. مدل هرمز، از طریق وبسایت هاگینگ‌فیس، کاملا در دسترس شماست و می‌تونید ازش استفاده کنید.

اما هرمز شد بخشی از یک پروژه بزرگتر، چرا که کمی دقت به بزرگان این حوزه، نشون از این بود که تقریبا همه شرکت‌های خوب و موفق در این حوزه، به جای این که «یک مدل» منتشر کنند «یک خانواده مدل» منتشر کردند که خب باید از این قضیه تا حدی الگوگیری می‌شد.

تصمیم به ساخت یک خانواده از مدل‌ها

از تولیدکنندگان بزرگ و تجاری مدل‌های جنریتیو که بگذریم، بسیاری از شرکت‌هایی که مدل‌های اوپن سورس تولید می‌کنن و نام‌داران این عرصه هم هستند (مثل Alibaba Cloud, DeepSeek, Mistral و حتی Meta) عموما به یک عدد مدل کفایت نمی‌کنند.

مدل‌هایی که این شرکت‌ها تولید می‌کنند عموما در یک «خانواده» قرار داره و این خانواده هم بر اساس تعداد پارامتر، توانایی استنتاج (یا همون Reasoning) توانایی بینایی ماشین (یا همون vision) و …، تعیین می‌شن. برای مثال یکی از مدل‌های معروف این حوزه که LLaMA نام داره و توسط شرکت متا ساخته شده، معمولا در یک نمونه کوچک (۷ یا ۸ میلیارد پارامتری)، یک نمونه متوسط (۱۱ یا ۱۳ پارامتری) و نمونه‌های بزرگ (۷۰ میلیارد پارامتر و بیشتر) تولید میشه.

اما خب یک مورد دیگری هم که به چشمم خورد، کاری بود که DeepSeek با R1 کرده بود. در واقع اومده بودن مدل‌های کوچکتر (از یک و نیم میلیارد تا هفتاد میلیارد پارامتر) رو با روش Distillation درست کرده بودند.

در واقع مدل‌هایی مثل LLaMA, Qwen, Mistral و … رو با داده‌هایی که از مدل دیپ‌سیک ۶۷۱ میلیارد پارامتری به دست آورده بودند، مجدد آموزش دادند که در اختیار افراد بیشتری قرار بگیره.

همین موضوع، باعث شد که به این فکر بیفتیم که در سال ۱۴۰۴ به جای این که هفته‌ای یک LLM ریلیز کنیم 😁 یک خونواده خوب از LLMها برای تمام فصول ریلیز کنیم که باز هم از DeepSeek V3 و ترین‌ کردن QLoRA و مرج کردن روی اون شروع شد.

اسم Xei از کجا میاد؟

پیش از این که بخواهیم در مورد خود مدل‌ها و روش اجراشون صحبت کنیم، کمی در مورد اسم توضیح بدم.

ریاضیدانان ایرانی مثل خوارزمی، موقعی که معادلات خاصی رو حل می‌کردند از عبارت «شیء» بعنوان مجهول استفاده می‌کردند. وقتی اروپایی‌ها آثار این دانشمندان رو به زبان‌های خودشون ترجمه کردند، درک کردند که این «شیء» در واقع مجهوله و به جای این که Object (یا چیزی معادلش) ترجمه‌ش کنند، برای حفظ حالت مجهولش از عبارت xei استفاده کردند که بعدا شد xای که در معادلات مختلف استفاده می‌کنیم.

یکی از دلایل این اسم، اینه که هم تلفظش برای داخلی‌ها راحته هم خارجی‌ها و هم یک بکگراند جالب ایرانی داره.

اما حالا مدل‌ها چی هستند؟ چرا انقدر این خونواده از مدل‌ها مهم بود؟

اهمیت خانواده مدل Xei

یکی از دلایل اصلی ساخته شدن Xei این بود که این مدل‌ها بتونن هم روی دستگاه‌های کاربر نهایی مثل من و شما اجرا شن هم روی زیرساخت‌های بزرگ و صنعتی.

در واقع هم تعدادی مدل On Device داشته باشیم و هم تعداد زیادی مدل برای استفاده Enterprise و به همین خاطر ۷ تا مدل در این خونواده، قرار گرفته که در ادامه بررسی می‌کنیم.

مدل‌های Xei

• مدل ۰.۱ میلیارد پارامتری، مبتنی بر لاماست و صرفا زبان انگلیسی می‌فهمه و می‌تونه در کارهایی مثل کدنویسی به شما کمک کنه.
• مدل ۰.۵ میلیارد پارامتری، مبتنی بر Qwen ساخته شده. با این که از دیتای چندزبانی درش استفاده شده ولی بهترین عملکرد رو روی انگلیسی داره و همچنان برای کارهایی مثل کدنویسی و نوشتن ایمیل، مناسبه.
• مدل ۲ میلیارد پارامتری که مبتنی بر Gemma 2 ساخته شده و محمد شجاعی عزیز زحمت ساختش رو کشیده، اولین مدلیه که به خوبی فارسی رو درک می‌کنه و می‌تونه به زبان فارسی به شما پاسخ‌های درست بده.
• مدل ۸ میلیارد پارامتری که در واقع همون هرمز قدیمی خودمونه و مبتنی بر Command-R از Cohere ساخته شده.
• مدل ۳۲ میلیارد پارامتری که باز هم مبتنی بر Command-R ساخته شده و نتایج بهتر و دقیق‌تری می‌تونه تولید کنه.
• مدل ۱۰۰ میلیارد پارامتری که باز هم مبتنی بر Command-R ساخته شده 😁
• و در نهایت مدل ۶۷۱ میلیارد پارامتری که مبتنی بر DeepSeek V3 ساخته شده و از معماری MoE بهره می‌بره.

و خب همونطوری که می‌بینید، تا مدل ۸ میلیارد پارامتری به سادگی روی اکثر رایانه‌های شخصی حتی بدون کارت گرافیک NVIDIA قابل اجراست ولی نمونه ۳۲ و ۱۰۰ و ۶۷۱ نیاز به منابع بیشتری دارند که در ادامه به اون‌ها هم می‌پردازیم.

چطوری به Xei دسترسی پیدا کنیم؟

اگر می‌خواهید مستقیما به سمت مدل ۶۷۱ میلیارد پارامتری بریم، کافیه که به این سرویس برید، یک حساب کاربری بسازید و شروع به چت کنید.

ولی اگر دوست دارید که این مدل رو روی سیستم شخصی خودتون اجرا کنید، می‌تونید از کتابخونه Ollama نسخه مناسب رو دانلود کنید (با کارت ۲۰۵۰ تا مدل ۳۲ میلیاردی قابل اجراست، گرچه بهترین نتیجه مربوط به همون ۸ میلیاردیه).

در آموزش‌های بعدی، نحوه راه‌اندازی و کار کردن با Ollama رو هم قرار خواهم داد که ببینید چطور میشه به سادگی یک سری مدل خوب هوش مصنوعی رو روی کامپیوتر شخصی، اجرا کرد.

جمع‌بندی و سخن آخر

در حال حاضر، پروژه Xei بعنوان یکی از پرچم‌داران مجموعه مانی که تحت برند Aqua Regia فعالیت می‌کنه قراره مدتها آخرین و مهم‌ترین پروژه ما باشه. از همین رو، پست بلاگ مربوط بهش هم زود نوشته شد تا این که بتونیم روی اون مانور لازم رو بدیم.

اما کل داستان این نیست و به زودی با سورپرایزهای جدید‌تری، در خدمت شما خواهیم بود. امیدوارم تا اون موقع با Xei کارهای خفنی کرده باشید 😎

چندین روز پیش، شخصی در لینکدین خبری از ساخته شدن یک فراجستجوگر داده بود که به شخصه برای من موضوع جالبی بوده همیشه. منتها طبق عادات مالوف هموطنانمون، بزرگ حرف زدن و زیادی مبالغه‌کردن هم می‌شد در اون حرف‌ها دید. چیزی که ساخته شده بود اینطور توضیح داده شده بود که:

فراجستجوگر ساخته شده توسط تیمی از بهترین متخصصان که در یک دانشگاه خاص درس خواندند (که خب همین جملات، بدون توجه به اسم دانشگاه و موسسه و … معمولا پرچم قرمزی در بحث تولیدات ملی و بومیه) به این شکل کار می‌کنه که نتایج جستجو رو از وبسایت‌های معروف به موتور جست و جو مانند گوگل، داک‌داک‌گو، بینگ و … برمی‌گردونه و رد پای شما رو از جست و جو حذف می‌کنه.

وقتی این رو خوندم، فهمیدم که با یک فراجستجوگر یا metasearch engine روبرو هستیم و خب گفتم بد نیست که با هم یکی بسازیم. قبل از هرچیزی، اگر نمی‌دونید فراجستجوگر چیه، می‌تونید به اینجا مراجعه کنید و تعریفش رو بخونید. برای ادامه دادن به مطالعه این مطلب هم لازمه که کمی لینوکس و مدیریت سیستم بلد باشید.

آشنایی با searx

خب searx یک نرم‌افزار آزاده که هدفش، بهبود تجربه جست و جوی افراد در اینترنته. این نرم‌افزار، به دو صورت قابل دسترسیه. اول این که تعدادی نمونه عمومی داره (لینک نمونه‌های عمومی در اینجا قرار گرفته) و هم به صورت «خودمیزبان» یا همون self-hosted. متد خودمیزبان یعنی شما به عنوان کاربر، می‌تونید به صورت رایگان یا با پرداخت پول (بسته به مدل کسب و کار و توسعه اون پروژه خاص)، اون نرم‌افزار رو روی هاست یا سرور مورد نظر خودتون نصب کنید.

در این آموزش، قراره با کمک یک سرور لینوکسی، یک زیردامنه، یک کارساز وب و داکر؛ یک فراجستجوگر ساده رو به کمک هم بیاریم بالا. به این شکل می‌تونیم هم یک نمونه عمومی عرضه کنیم، هم این که دیتای کمتری در اختیار شرکت‌هایی مثل گوگل یا مایکروسافت بذاریم.

ساخت فراجستجوگر

برای ساخت فراجستجوگر خودمون، نیاز به موارد زیر داریم:

• سرور لینوکسی. من شخصا از اوبونتو ۱۸.۰۴ استفاده کردم. برای پردازش بهتر نتایج و نخوردن به مشکل تحریم و …؛ بهتره که سرور داخل ایران هم نباشه. به همین خاطر، من از سرور هلند استفاده کردم (کشور محل قرارگیری سرور، کاملا به خودتون بستگی داره).
• یک دامنه یا زیردامنه. برای این پروژه من از searx[dot]haghiri75[dot]com استفاده کردم.
• کمی آشنایی به کارهای سروری. اگر آشنایی خاصی ندارید هم مهم نیست! در حد لزوم در این مطلب یاد می‌گیرید 😁

آماده‌سازی سرور

وقتی سرور رو از ارائه‌دهنده سرور تحویل گرفتیم (با فرض اوبونتو/دبیان بودنش) نیازه تا اول لیست بسته‌های اون رو کمی به روز کنیم:

sudo apt update

و اگر لازم شد، کل سیستم‌عامل هم یک بار به‌روز می‌کنیم:

sudo apt full-upgrade

بعد از این که این اتفاقات رخ داد، یک دور سرور رو ریبوت می‌کنیم و پس از بوت شدن مجدد و اتصال به سرور، چند بسته نصب می‌کنیم:

sudo apt install nginx python3-certbot-nginx docker.io

خب ببینیم این بسته‌ها برای چین؟

• nginx: این بسته، وب‌سرور یا همون کارساز وب ماست. چیزی که باعث میشه ما بتونیم بدون مشکل، یک وبسایت یا نرم‌افزار تحت وب رو استفاده کنیم.
• python3-certbot-nginx: از این بسته استفاده خواهیم کرد تا یک گواهی SSL برای وبسایت خودمون بگیریم.
• docker.io: داکر یک سیستم کانتینرییزشنه. در واقع نرم‌افزارها رو داخل بسته‌های کوچولو قرار می‌ده و همه ملزوماتشون اونجاست. فقط تنها موردی که داره، اینه که از هسته سیستم عامل استفاده می‌کنه برای مدیریت فرایندها (در واقع تفاوتش با ماشین مجازی همینه).

حالا ما سرور رو آماده کردیم. گام بعدی چیه؟

آماده‌سازی دامنه

برای آماده‌سازی دامنه، کافیه که یک رکورد A با IP سرور مورد نظر ایجاد کنید. البته در بعضی موارد از CNAME هم میشه استفاده کرد اما اینجا چون سرور از وبسایت جدا بود، یک A تعریف شد. بعد از این که رکورد رو تعریف کردیم، باید ۵ تا ۱۰ دقیقه صبر کنیم تا عموم DNS Server های اینترنت، بشناسنمون. بعدش می‌تونیم به کارمون ادامه بدیم.

حالا ۱۰ دقیقه گذشت و یک قهوه هم خوردیم و آماده‌ایم که مرحله بعدی رو انجام بدیم.

دریافت گواهی SSL

خب دریافت گواهی SSL هم بسیار ساده‌ست. کافیه این دستور رو در سرور اجرا کنید (و دامنه من رو با دامنه خودتون عوض کنید):

sudo certbot -d searx.haghiri75.com --nginx

در این مرحله شما باید آدرس ایمیلتون رو وارد کنید و به چند سوال هم پاسخ بدید. در کل همه‌چیز با یک wizard اتفاق میفته و نیازی نیست که زحمت زیادی بکشید. فقط یک نکته مهم رو اینجا باید بهش دقت کنیم. اون نکته اینه که certbot اینجا خودش nginx رو استارت می‌زنه. در مرحله بعدی، نیاز داریم که به این مهم توجه کنیم.

راه‌اندازی داکر و نصب فراجستجوگر

خب اول از همه کاربر خودمون (که در اینجا فرض می‌گیریم نام کاربریش هم Ubuntu ئه) رو به گروه داکر اضافه می‌کنیم:

sudo usermod -aG docker ubuntu

بعدش کافیه یک بار از نشست SSH خارج شیم و دوباره به سرور SSH بزنیم. دقت داشته باشید که این بخش الزامی نیست؛ ولی اگر شما این کار رو نکنید بعدا در استفاده از داکر، نیازمند دسترسی ریشه خواهید بود. نگران دسترسی ریشه هم نباشید چون با sudo قابل حله.

بعد از این مورد، ایمیج searx رو از رجیستری داکر دریافت می‌کنیم:

docker pull searx/searx

خب در حال حاضر، اتفاق خاصی می‌افته؟ خیر. فقط تصویری که searx روی اون نصب شده، روی سرور ما دانلود شده.

بعد از اون، نیازداریم که یک کانتینر براش بسازیم. برای این، مراحل زیر رو طی می‌کنیم:

mkdir searx
cd searx
docker run --rm -d -v ${PWD}/searx:/etc/searx -p 8080:8080 -e BASE_URL=http://localhost:8080/ searx/searx

خب تبریک به شما، الان شما یک فراجستجوگر دارید.

اما صبر کنید! هنوز نمی‌تونیم بهش دسترسی پیدا کنیم. پس چه کنیم؟

پراکسی معکوس برای دسترسی به محتوا

خب اینجا نیاز داریم که از پراکسی معکوس استفاده کنیم. انجینکس علاوه بر این که وب‌سروره، پراکسی معکوس هم هست و خیلی از ما عمدتا از قابلیت پراکسی معکوسش برای اجرای نرم‌افزارهای تحت وبمون استفاده می‌کنیم. مثل همین آموزش دپلوی کردن یک پروژه ریلز نوشته بودم (لینک). دونستن این که پراکسی معکوس چیه و چی کار می‌کنه، از ملزومات پایه‌ای مدیریت سیستم و همچنین دواپس و CI/CD محسوب میشه (جهت اطلاعات بیشتر این پست رو بخونید).

پس اگر می‌خواهید در آینده مهندس DevOps بشید، شاید بتونید این مطلب رو فرصتی برای تمرین یکی از مواردش قرار بدید. فکر کنم زیاد صحبت کردیم. بریم سر اصل مطلب. برای این که بتونیم از پراکسی معکوس استفاده کنیم، کافیه که اول با ادیتور دلخواهمون، فایل پیکربندی رو باز کنیم:

sudo nano /etc/nginx/sites-enabled/default

و سپس دنبال دامینمون بگردیم (در نانو با ctrl + W میشه). بعد از این که دامینمون رو پیدا کردیم کافیه بخش location / رو پیدا کنیم (معمولا دو سه خط پایین‌تر از دامین و تنظیماتشه) و سپس به این شکل درش بیاریم:

location / {
                # First attempt to serve request as file, then
                # as directory, then fall back to displaying a 404.
                # try_files $uri $uri/ =404;
                proxy_pass http://localhost:8080;
        }

و بعدش هم کافیه که دستور زیر رو اجرا کنیم تا انجینکس ریستارت بشه:

sudo systemctl restart nginx

استفاده از فراجستجوگر شخصی

سخن آخر

نرم‌افزار searx مثل هر نرم‌افزار متن‌باز و آزاد دیگری، قابلیت شخصی‌سازی داره و همین موضوع که با زبان پایتون نوشته شده هم نشون میده که شخصی‌سازیش احتمالا از چیزی که فکر می‌کنیم، ساده‌تره. به همین خاطر می‌تونیم به سادگی این نرم‌افزار رو تغییر بدیم که مطابق میل خودمون کار کنه و طبیعتا آموزشش هم در اینترنت وجود داره.

موضوع بعدی اینه که فراجستجوگرها، علاوه بر این که می‌تونن در حفظ حریم شخصی و … موثر باشند، می‌تونن کاملا بیزنسی هم کار کنند. مثلا هرکلید واژه‌ای که سرچ کنید رو صرفا در موضوع خاصی دنبالش بگردند. مثلا شما اگر سرچ کنید «سیب‌زمینی» فقط در وبسایت‌هایی که وبینار میزبانی می‌کنند دنبالش بگرده. وقتی سرچ می‌کنید «قشم» فقط در وبسایت‌های گردشگری دنبالش بگرده و الی آخر.

در این مطلب قصد داشتم این موضوع رو نشونتون بدم که داشتن یک موتور جست و جوی امن، اونقدرا که فکر می‌کنید سخت نیست و با کمک نرم‌افزارهای آزاد، به سادگی می‌تونید یکی رو خودتون بسازید. در پایان مطلب، جا داره از شما بابت خوندن این مطلب تشکر کنم. همچنین، ممنون میشم مطالب و خط‌خطی‌های من رو در ویرگول هم بخونید و نظر بدید 🙂

در پست پیشین، یعنی قسمت اول داستان برنامه‌نویس شدنم (لینک) از زمانی که شروع به خوندن کتاب‌های ویژوال بیسیک کردم تا زمانی که پروژه جبیر رو راه انداختم رو به تفصیل توضیح دادم. فکر می‌کنم داستان برنامه‌نویس شدن من، داستان جالبی برای خیلی از دوستانی که وبلاگم رو میخونن بوده و به همین دلیل، تصمیم گرفتم که قسمت دومش هم حتما بنویسم.

همونطوری که در قسمت قبلی قولش رو داده بودم، قراره که در این قسمت از بعد از پروژه جبیر تا زمانی که وارد بازار کار شدم رو توضیح بدم و بگم چی شد که اینطوری شد. در مورد مسیرهای شغلی قبل‌تر توضیح دادم (مثلا در پست چگونه توزیع لینوکس بسازیم و یا پست چگونه بازی‌ساز شویم) همینطور حتی ابزارها و وسایلی که در مسیر شغل‌های مختلف طراحی و تولید کردم (مثل صداگذاری روی بازی کامپیوتری) هم در این وبلاگ پیش‌تر توضیح دادم. فلذا در این مطلب، اصلا و ابدا به مسیرهای شغلی اشاره نخواهم کرد.

ورود به دانشگاه

در طی این سالها، یعنی از حدود ۹۱ تا ۹۳ راه‌های زیادی رو رفتم که سرویس‌ها و نرم‌افزارهای خاصی رو طراحی کنم و خب دروغ چرا، تا حد زیادی هم رویای استیو جابز یا زاکربرگ شدن هم در سر داشتم و خب کارهای مختلفی مثل ایجاد انجمن‌های اینترنتی مختلف (ایران‌بی‌اس‌دی، ایران‌هکینتاش و …) گرفته تا برپا کردن شبکه‌های اجتماعی و نرم‌افزارهای آنلاین دیگر (اکسوال، نکست‌کلود و …) رو انجام می‌دادم. راستش این راه‌ها من رو به قول خارجی‌ها Satisfy نمی‌کرد و همچنان دنبال این بودم که یک سیستم عامل خوب بسازم!

خلاصه شد سال ۹۲ و ما از شهر بندرعباس به تهران برگشتیم. اون سال، سال پیش‌دانشگاهی من بود (و بد نیست این داستانکم رو هم پیرامونش بخونید) و اون سال، یک تصمیم بزرگ هم گرفتم. تصمیمم این شد که جبیر به جای این که مبتنی بر اوبونتو (یک توزیع از گنو/لینوکس)، یک نسخه شخصی‌سازی‌شده از FreeBSD باشه. از همین رو، شروع کردم به رفتن به IRC های مختلف، سوال پرسیدن و مستندات خوندن. بعد از چندین ماه مطالعه، وضعیت اینترنت خونه و خودم تا حد خوبی پایدار شد و بعد شروع کردم به انجام تغییرات روی کد FreeBSD.

بعد از مدتی، پروژه جبیر تا حد خوبی پیش رفت و گذشت و گذشت و من کنکور دادم (داستانی از کنکور هم اینجا نوشتم) و وقتی نتایج اومد، فهمیدم که در دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز در رشته مهندسی کامپیوتر و گرایش سخت‌افزار قبول شدم.

شرکت در لاگ‌ها و رویدادها و آخر و عاقبت پروژه جبیر

حضور در تهران و دانشجو شدن، به من کمک کرد که وارد جامعه بشم و در رویدادهای نرم‌افزار آزاد و متن‌باز و سایر رویدادها (مثل PyCon و …) شرکت کنم. اولین رویدادی که شرکت کردم، رویدادی بود به اسم «جامعه رایانش ابری آزاد». در اون رویداد با KVM و Docker آشنا شدم و تا حد زیادی هم دانشم در زمینه Containerها و مجازی‌سازی تا حد خوبی بالا رفت.

در حاشیه شرکت در این رویدادها، بسیاری از افرادی که از انجمن اوبونتو و یا تکنوتاکس یا لینوکس‌ری‌ویو می‌شناختم رو حضوری دیدم و باهاشون آشنا شدم و حتی رفاقت‌هایی شکل گرفت. پس از مدتی، در بحثی دوستانه، تصمیم بر آن شد که پروژه جبیر کلا منحل بشه و پروژه‌ای به این بزرگی که نیازمند دانش فنی بالا، پول زیاد و همچنین حوصله فراوونه، به زمانی موکول شه که بتونم از پس حداقل یک موردش بربیام. فلذا پروژه جبیر اعلام شد که دیگه قرار نیست ادامه پیدا کنه.

اگر دوست دارید ببینید که پروژه جبیر چه شکلی بوده، می‌تونید این لینک مربوط به وب آرکایو رو هم ببینید: لینک. در ادامه، بنا به دلایلی (که در ادامه این مطلب بهش می‌پردازیم) تصمیم شد که پروژه جبیر بیشتر روی فاز سخت‌افزاری باشه و چند مطلب هم در موردش حتی نوشتم(لینک).

یادگیری روبی، ورود به حوزه سخت‌افزار و دیگر هیچ!

مهرماه ۹۳ بود که من خیلی جدی تصمیم گرفتم حداقل یک زبان برای توسعه وب رو جدی یاد بگیرم. قبل‌ترش، کتاب «از این پس پایتون» رو خونده بودم و به همین خاطر هم کمی با پایتون و فلسک آشنا بودم. دوستی یک کتاب جنگو هم برای من ارسال کرد. اما در همون هنگام در بحثی در IRC که دقیق یادم نیست مربوط به occc بود یا لاگ کرج، دوستی به من پیشنهاد کرد که روبی و روبی‌آن‌ریلز رو یاد بگیرم. در ادامه‌ش، توصیه کرد که حتما با دیتابیس‌ها آشنا شم و کمی هم مهندسی نرم‌افزار یاد بگیرم.

من هم این توصیه رو عملی کردم و شروع کردم به خوندن روبی. شاید باورتون نشه ولی از اونجایی که دیدم زبون روبی، خیلی در ایران زبون روتینی نیست و خیلی‌ها باهاش غریبه‌ند، تصمیم گرفتم دانش خودم رو در قالب یک کتاب الکترونیکی دربیارم و خب نتیجه پس از مدت نسبتا طولانی شد کتاب آموزش روبی که به رایگان قابل دانلوده.

خب همونطوری که ابتدای متن گفتم، من گرایش سخت‌افزار بودم و حقیقتا این وسط به سرم زده بود دانش سخت‌افزاری خودم رو هم بالا ببرم. به همین خاطر ترم ۳ یا ۴ که بودم، قبل از این که به مدار منطقی برسم، خودخوان شروعش کردم. برام جالب بود و خب در عین حال ریاضیات گسسته هم برای من داشت مرور می‌شد. این مرور، در کنار دانش مدار منطقی من رو وادار کرد که کمی بیشتر بخوام در این حوزه ورود کنم. به همین خاطر، معماری کامپیوتر و ریزپردازنده رو هم حتی پیش از این که درسم بهشون برسه، مطالعه کردم.

وقتی به نتایج جالبی رسیدم، تصمیم گرفتم دوباره دانشم رو با مردم به اشتراک بذارم. به همین خاطر، این بار هم محتوا رو به زبون انگلیسی تولید کردم (لینک) و به رایگان در نسخه انگلیسی همین وبلاگ منتشرش کردم. خلاصه که اینجا تموم نمیشه. در اون سالها، بازار «اینترنت چیزها» یا IoT هم داغ بود و خب طبیعتا شروع کردم به یادگیری آردوینو، رزبری‌پای و … و پروژه‌های جالبی هم با اونها انجام دادم. البته خیلی از این پروژه‌ها رو هنوز که هنوزه عمومی نکردم.

خلاصه این مورد هم گذشت و رسیدیم به شهریور ۹۶. یعنی جایی که من خیلی جدی و رسمی وارد بازار کار شدم.

ورود به بازار کار

در تیرماه ۹۶، در رویدادی شرکت کردیم که مرتبط با فعالان صنعت بازی رایانه‌ای بود. این رویداد، به طور خاص به آهنگسازان و مهندسین صدا اختصاص داشت و خب بخاطر علاقه شخصیم به موسیقی، در این رویداد شرکت کردم. آخر رویداد گپ و گفتی با سخنران رویداد داشتم که باعث شد شخصی بیاد خودش رو معرفی کنه و بگه که تیمشون نیاز به آهنگساز داره. پس از مدتی، مدیر استودیو به من پیام داد و گفت بازی‌ای در ژانر کودکه و خب نمی‌دونم چی شد که اون موقع، این بحث ادامه پیدا نکرد.

اما شهریور ۹۶ یکی از دوستانی که در همون استودیو مشغول بود، برای یک بازی دیگر من رو دعوت کرد به همکاری. یک مصاحبه ریزی داشتیم و پس از اون مصاحبه، قرار شد من برم و همکاری کنم. پس از این ماجرا، من رسما وارد اکوسیستم و بازار کار شدم تا به امروز.

سخن آخر

خب، در این مطلب هم مثل مطلب قبلی حجم خوبی از خاطرات من رو شاهد بودید. کل حرفی که می‌خواستم بزنم این بود که دوستان، از تجربه کردن و حتی شاخه شاخه پریدن؛ نترسید. این پرش‌ها به خودی خود باعث میشن که شما در کارتون – حتی کارهای فریلنسری و پروژه‌ای – به شدت موفق‌تر عمل کنید. یادتون باشه که زندگی، فان‌تر از اونیه که بخواید با زیادی جدی گرفتن؛ خرابش کنید.

موفق باشید 🙂

 

مدت زیادیه که در نظر دارم مطلبی در مورد این که چطور برنامه‌نویس شدم رو قلمی کنم. مطالبی از این دست، نوشتنشون بسیار سخت‌تر از چیزیه که فکرش رو هم بکنید. چرا که باید به گذشته‌های دور سفر کنیم و خیلی از خاطرات گذشته رو هم مرور کنیم. بخصوص وقتی قراره در مورد چیزی مثل همین برنامه‌نویسی، بنویسیم. من قبل‌تر در همین وبلاگ، در مورد این رشته کامپیوتر چیه توضیح داده بودم (لینک). زمانی که اون پست رو نوشتم، فکر کنم دم‌دمای اعلام نتایج کنکور سراسری بود و طبیعتا خیلی‌ها، دوست داشتن که با رشته تحصیلیشون آشنایی پیدا کنند. خلاصه، خواستم در این پست هم چیزی شبیه به همین موضوع بنویسم ولی با خودم گفتم بهتره که در مورد «داستان برنامه‌نویس شدن خودم» پست بنویسم.

من کی هستم؟

من محمدرضا حقیری هستم. احتمالا خیلی‌ها من رو از «پروژه جبیر» بشناسن. اگر ماجرای پروژه جبیر رو نمی‌دونید، باید بگم که شاید یکی از اولین پروژه‌های جدی من بود که خیلی استارتاپ‌گونه پیش می‌رفت. اطلاعات بیشتری از این پروژه رو می‌تونید از این لینک بخونید. اما الان چطور؟

فکر کنم پس از حدود ۱۰ سال حضور مداوم در جامعه‌های مختلفی مثل نرم‌افزار آزاد، جامعه فارسی‌زبان اوبونتو، جامعه Open Street Map (که البته در این آخری حضورم خیلی کم‌رنگ‌تر بود) و جامعه بینایی ماشین (لینک) دیگه الان بدونید که شخص «محمدرضا حقیری» یک برنامه‌نویسه که دستی بر لینوکس، BSD، پایتون، کمی سخت‌افزار داره و تبحر خاصی هم در تپه نوردی!

اگر دوست دارید بیشتر از من بدونید، در روزی که این پست نوشته شده (یعنی ۱۱ مهر ۱۴۰۰ هجری خورشیدی)، من چندین ماه از بیست و ششمین سال زندگیم می‌گذشته و در حال کار روی یکی از پروژه‌های خیلی جدی بودم و این پست رو برای این نوشتم که این داستان رو با شما به اشتراک بذارم. خب، من رو شناختید؟ بیایید بریم سراغ داستان برنامه‌نویس شدنم.

شروع برنامه‌نویسی

ما یک سری کتاب برنامه‌نویسی ویژوال بیسیک ۶ (لینک) در کتابخونه داشتیم. فکر کنم اواسط یا اواخر سال ۸۶ بود که من شروع کردم به خوندن یکی از این کتابا. برام خیلی جالب بود که چطور اینقدر این زبان هلوئه 🙂 از اون جالب‌تر این که اون زمان Windows Form هم چیزی بود که خیلی رو بورس بود و خیلی از برنامه‌نویس‌ها ازش استفاده می‌کردند. یادمه که همون دوران، شرکت «پرند» هم یک مجموعه به اسم «کینگ» داشت (و البته فکر کنم هنوز هم داره) که درونش هزاران نرم‌افزار وجود داشت.

در یکی از دیسک‌های کینگ، یک کتگوری Programming بود که ذیل اون، ویژوال استودیو قرار داشت. یادمه که با استفاده از دیسک مربوطه، ویژوال استودیو رو نصب کردم و شروع کردم به پیاده کردن چیزایی که در اون کتاب نوشته بود. یک فرم ساختم و یک لیبل زدم و روی لیبل نوشتم Hello World و شاید ندونید؛ ولی اون لحظه حسی که داشتم با حس آرمسترانگ وقتی رسیده بود روی ماه برابری می‌کرد. خلاصه که بعد از این که دورهای افتخار رو زدم، نشستم به خوندن باقی کتاب. اما می‌دونید چی شد؟ کتاب با VB6 آموزش می‌داد و فکر کنم من ویژوال‌ استودیو ۲۰۰۵ و چنین چیزی رو داشتم.

خیلی دنبال فایل نصبی و حتی دیسک ویژوال بیسیک ۶ گشتم اما چیزی نیافتم. خلاصه در همون دوران بود که با انتشارات کلید آموزش (لینک) آشنا شدم. اولین کتابی که ازشون خوندم «کلید فتوشاپ» بود. در لیست کتابهاشون گشتم و دیدم که «کلید ویژوال بیسیک» هم دارند. اون کتاب رو خریدم و شروع کردم به خوندن و یادگیری از روی اون. خلاصه، بعد از چند ماه کشتی گرفتن، با ویژوال استودیو یک عدد ماشین حساب ساختم و دیگه شما می‌تونید حدس بزنید چقدر خوشحال بودم.

خلاصه که سال تحصیلی بعدیش، من تا حد خوبی روی مهارت‌های توسعه‌دهندگیم کار کردم. البته خیلی از ابزارهایی مثل Multi Media Builder که استفاده می‌کردم، ابزار برنامه‌نویسی محسوب نمی‌شدند، اما خب بهرحال برای این که در جشنواره‌های دانش‌آموزی و … شرکت کنم، بد نبودن. خلاصه که گذشت و گذشت و گذشت و رسیدیم به سال سوم راهنمایی. سوم راهنمایی من، سال جنجالی ۸۸ بود. سالی که تا حد زیادی افراد برای آینده خودشون، نگران شده بودند و طبیعتا من و خانواده من هم از این قاعده مستثناء نبودیم.

در این سال، یه جو قشنگی روی مدرسه حاکم شده بود. به طرز عجیبی مدرسه ما، دوست داشت که قطب تولید نرم‌افزار دانش‌آموزی باشه، قطب رباتیک منطقه خودش باشه و … . حقیقتا من این فرصت رو غنیمت شمردم و با همون ابزارهایی مثل Multi Media Builder نرم‌افزارهایی برای درس‌های علوم و عربی ساختم. خیلی از فرمول‌ها و روش‌هایی که در کلاس ریاضی یادمون می‌دادن رو با ویژوال بیسیک تبدیل به نرم‌افزار می‌کردم. در همین حین، به سبب تمرکز مدرسه روی مسابقات دانش‌آموزی رباتیک، سی++ هم تا حد خوبی یاد گرفته بودم. از طرفی انتشارات کلید هم «کلید دلفی» رو منتشر کرده بود و این یعنی که در حال یادگیری دلفی هم بودم.

شاید بگید چقدر هندونه؟ خب این همیشه روش من بوده. همیشه هم نتیجه داده و همیشه هم ازش راضیم 😁. شاید بد نباشه که اشاره کنم که همزمان با این ماجرا، به سبب داشتن وبلاگ روی بلاگفا هم کمی جاوااسکریپت (زمانی که جاوااسکریپت هنوز انقدر گسترده نبود) یاد گرفته بودم …

شروع پروژه جبیر

حالا دیگه دبیرستانی شده بودم و دانش خوبی در زمینه برنامه‌نویسی داشتم. اما خب یک مساله خیلی مهم پیش آمده بود، از تهران مهاجرت کرده بودیم بندرعباس (که به نظر من یکی از زیباترین و دوست‌داشتنی‌ترین شهرهای کشورمونه) و در بندرعباس هنوز دوست پایه‌ای نداشتم که با هم نرم‌افزار و ربات و اینا بسازیم. پس باید چی کار می‌کردم؟ حقیقتا سال اول دبیرستان رو مجددا مشغول توسعه مهارت‌ها و دانشم شدم. اما پس از گذروندن سال اول، مدرسه‌م عوض شد و اونجا با دوست جدیدی آشنا شدم.

اما حالا صحبت دوست جدید بمونه برای بعد، در تابستانی که بین سال اول و دوم دبیرستان داشتم، یادمه یک شماره از «مجله دانشمند» رو خریدم که در اون، کتاب «طراحی و پیاده‌سازی سیستم‌های عامل» از «اندرو تنن‌باوم» رو معرفی کرده بود. نکته اینجا بود که انتهای اون مقاله، در مورد لینوس تروالدزِ، خلق لینوکس و دعواهای معروفش با اندرو تنن‌باوم هم نوشته بود و من اینجا جرقه‌ای در ذهنم زده شد. من باید سیستم‌عامل می‌ساختم! پس از گذشت چند ماه و مهاجرت به لینوکس و تحقیق در موردش و همچنین غرق شدن در دنیای اپل و زندگی شخصی استیو جابز و … (شاید بشه گفت جوگیری‌های رایج دوره نوجوانی) بالاخره به این نتیجه رسیدم که بهتره که پایه سیستم‌عامل من هم لینوکس باشه.

بعد از مدتی، به ذهنم رسید که به کامیونیتی اوبونتو مراجعه کنم و اونجا بپرسم. به همین خاطر این پست رو ایجاد کردم و یه سری سوال پرسیدم. احتمالا در همون تاپیک بتونید راهنمایی‌های دانیال بهزادی رو ببینید که خب بعدتر در پروژه مشابهی حتی با هم همکاری هم کردیم 😂

بگذریم، بهار ۹۱ یک نسخه کاستوم‌شده اوبونتو به اسم «جبیر او اس» منتشر شد که از قضا یک پروژه جنجالی هم شد. اما اثرات جانبی جالبی هم داشت. شاید بتونم مهم‌ترین اثرش رو «ورود رسمی به جامعه نرم‌افزار آزاد» بدونم، اثر دیگرش هم این بود که مدیر مدرسه ما گیر داد که الا و بلا شما باید بیای این رو ببری جشنواره خوارزمی 🙂 بردیمش جشنواره خوارزمی ولی اونجا مقبول نیفتاد. حالا ماجرای خوارزمی رو یک بار باید اساسی‌تر تعریف کنم که در مقوله این مقاله نمی‌گنجه.

خلاصه پروژه جبیر تا حدود ۹۴ ادامه داشت و بعدش به کل رفت به تاریخ پیوست. دلایل متعددی هم داشتم براش، اما خب فعلا تا همین جاش رو قبول کنید ازم.

و این داستان ادامه دارد …

اول که شروع کردم به نوشتن این داستان، فکر می‌کردم که می‌تونم در یک پست جمعش کنم، ولی دیدم که خیلی پیچیده‌تر از این حرفاست و شاید ۳-۴ قسمت ازش دربیاد. اما خب در کل، قصدم اینه که تا زمانی که وارد بازار کار شدم رو برای شما تعریف کنم (یعنی دو پست نگهش دارم) و بعدا سر فرصت مناسبی، تجربیات کاری خودم هم باهاتون به اشتراک بذارم.

پس، فعلا این پست رو از من داشته باشید و منتظر قسمت بعدی باشید، قسمت بعدی احتمالا خیلی جذاب‌تر خواهد بود 😁