یکی از ویژگی های خوب BSD ها ، این هست که هر وقت که لازم شد، کاربر میتونه بدون مشکل کل سیستم (و نه فقط قسمتی از اون رو) با چند خط کد بروزرسانی کنه یا دوباره کامپایل کنه. این یکی از شاخص ترین ویژگی های BSD هاست، بخصوص FreeBSD که سردمدار این تیپ بروزرسانی است! (لازم به ذکره که توزیع های به اصطلاح مدرن لینوکس همه BSD-like هستند!).

خب ، یه تعداد فایل هست که نبودنش موجب سردرگمی کاربر میشه! برای مثال اگر قرار باشه یک سری بسته اضافه، مثل GNOME با کل سیستم هر بار کامپایل بشه و بخوایم روشی مثل LFS رو پیش بگیریم، همین گنوم ۳-۴ روز کامپایل کردنش وقت میبره! فی الواقع این یعنی یک فاجعه به تمام معنا!.

اما یک فایل جادویی! به نام make.conf در BSD ها هست که فقط کافیه پورت مورد نظر رو بهش اضافه کنیم، اون موقعست که قدرت BSD در مقابل لینوکس نمایان میشه 🙂 .