در دنیای امروزی، بخش بسیار بزرگی از بیزنس و همچنین توسعه نرم‌افزار مرتبط به توسعه عملیات (Dev Ops)، مدیریت سیستم (System Administration) و همچنین استقرار و یکپارچگی ادامه‌دار (CI/CD) میشه. شاید حتی مهم‌تر از اصل نرم‌افزار، رسیدگی به این موضوعات باشه. در این پست، قراره که با هم بررسی کنیم چطور میتونیم در پایان روز، به خودمون بگیم DevOps Engineer؟ و چه چیزایی باید بلد باشیم؟ 🙂

مدیریت سیستم یاد بگیرید

یادگیری مدیریت سیستم، بخش «عملیات» قضیه رو معمولا شامل میشه. پس لازمه که اینجا چیزایی رو بلد باشیم که معمولا در شرکت‌ها و سازمان‌های بزرگ بهشون نیاز میشه. اما قبل از اون، لازمه که یه چیزایی رو به صورت عمومی بلد باشیم. پس بیاید با هم بررسی کنیم که عمومیات دواپس شدن چیا هستن؟

• یادگیری لینوکس. عموم شرکت‌ها در دنیا در حال حاضر، سرورهای لینوکسی دارند. بلد بودن لینوکس، یک «باید» در یادگیری دواپس محسوب میشه. یادگیری لینوکس اصلا سخت نیست. کافیه یک توزیع خاص (مثل اوبونتو) رو نصب کنید و باهاش بازی کنید. کم کم دستتون میاد که چی به چیه. بعد از این ماجرا، میتونید یک سرور اجاره کنید و چیزایی که یاد گرفتید رو روش تست کنید.
• آشنایی با وب‌سرورها. وب‌سرورها، نرم‌افزارهایی هستند که به شما امکان نمایش نرم‌افزار و محتوای تولیدی از طریق پروتکل HTTP رو میدن. در دنیای امروز اکثریت قریب به اتفاق کسب و کارهای کوچک و حتی بزرگ، از NGINX استفاده می‌کنن. پس بد نیست بعد از این که لینوکس یاد گرفتید، روی سرور یا ماشین مجازی لینوکسیتون یک وب‌سرور نصب کنید و سعی کنید یک صفحه استاتیک باهاش نمایش بدید.
• آشنایی با شبکه. گرچه معمولا این مورد رو باید اول از همه بیاریم، اما من شخصا معتقدم که یادگیری لینوکس در بحث مدیریت سیستم به هرچیزی ارجحه. اما از این موضوع که بگذریم، چرا شبکه؟ شبکه پایه و اساس دواپسه. شما بدون بلد بودن شبکه، تقریبا هیچ کاری نمی‌تونید بکنید. اما چه حد شبکه بلد بودن خوبه؟ دقت کنید که اینجا قرار نیست ما نیروی آی‌تی یک سازمان باشیم، پس فقط کافیه که پایه‌های شبکه، آی‌پی و بعضی پروتکل‌های مرسوم (SSH, FTP, HTTP, SMTP و …) رو بدونیم و بدونیم که هرکدوم چطور و کجا کار می‌کنند.
• آشنایی با فایروال و تامین امنیت شبکه. فکر کنم عنوان خودش گویاست. در لینوکس، ما معمولا از iptables یا اینترفیس‌هایی که براش ساخته میشن (مثلا اوبونتو UFW و دبیان apparmor رو دارند) استفاده می‌کنیم. این خیلی مهمه که شما بعنوان مدیر سیستم، در جریان باشید که چه چیزایی از بیرون در دسترسه و این حجم از دسترسی، چقدر میتونه آسیب‌زا باشه.

موارد بالا، مواردی هستند که حتما باید بلد باشید. فرقی هم نمی‌کنه که جایی استخدام شدید یا اگر قراره بشید، ازتون خواستند بلد باشید یا نه. در واقع «باید»های مدیریت سیستم موارد بالان.

اما در بسیاری از شرکت‌ها یک سری سناریو خاص وجود داره که این‌ها رو میتونیم با هم بررسی کنیم، گرچه قرار نیست همه موارد رو با هم یاد بگیریم، اما چیزایی که به نظرم ممکنه وجود داشته باشند رو در اینجا بررسی می‌کنم.

• استفاده از یک ابر خصوصی به جای چندین سرور عمومی. این مورد، مورد خوب و امنیه. گذشته از این که باعث میشه خیلی از موارد (مثل دیتابیس و …) از بیرون در دسترس عموم قرار نگیرند، هزینه‌ها رو هم پایین میاره. فقط حواستون باشه که در این مورد، معمولا چند چیز اتفاق می‌افته که باید بلد باشید:
  • استفاده از لود بالانسر : لود بالانسرهای مرسوم مثل haproxy میتونن نقطه شروع خوبی باشن. البته این هم در نظر داشته باشید که معمولا ارائه‌دهندگان سرویس‌های ابری؛ خودشون هم لود بالانسینگ رو انجام میدن.
  • استفاده از سیستم‌های مانیتورینگ : طبیعتا شما برای این که ببینید هرکجا چه اتفاقاتی می‌افته، نیاز به یک سیستم مانیتورینگ خوب دارید. در حال حاضر سرویس‌هایی مثل prometheus و zabbix وجود دارند. همچنین میتونید اینها رو به grafana و امثالهم متصل کنید و به شکل زیبایی، اونها رو ویژوالایز کنید.
• استفاده از نرم‌افزارهای بیلد شده به صورت سفارشی. گرچه این مورد رو شخصا درک نمی‌کنم (چون نسبت به نرم‌افزاری که از کانال رسمی – مثل مخزن‌های توزیع لینوکستون – نصب می‌کنید ممکنه امنیت و پایداری کمتری نشون بدن) اما برخی سازمان‌ها ممکنه وب‌سرور، کامپایلر یا مفسر یا حتی کرنل رو خودشون از نو بیلد کرده باشن. پس یادتون باشه این مورد هم تا حدی یاد بگیرید که اگر نیاز به بیلد مجدد شد گیر نکنید 😁

در مورد مدیریت سیستم به قدر کافی یاد گرفتیم، دیگه چی می‌مونه؟ نظر من رو بخواید الان وقتشه که یک سری ابزار رو با هم بررسی کنیم. توجه کنید که ابزارهایی که در این بخش ازشون حرف می‌زنم، ابزارهایی هستند که خودم باهاشون تجربه کار دارم. فلذا اگر ابزاری از قلم افتاده، در بخش نظرات در مورد ابزارهای مورد نظر خودتون صحبت کنید. من خوشحال میشم 🙂

ابزارهایی که باید یاد بگیرید

وب‌سرور

گرچه این رو در بخش قبلی اشاره کردم، در اینجا میخوام صرفا کمی در مورد NGINX حرف بزنم. یادتون باشه که NGINX امروزه یک انتخاب خوبه چون:

• در بسیاری از توزیع‌ها، وجود داره. در حدی که خیلی از توزیع‌های سروری رو وقتی نصب کنید؛ ممکنه همراهش نصب شده باشه.
• پیکربندی به شدت ساده‌ای داره (و خب کاش حداقل نیاز نبود ته هر خط پیکربندی شما یک سمی‌کالن بذاری)
• ابزارهای جانبی بسیار خوبی مثل python3-certbot-nginx براش ساخته شده که امکان SSL و … گرفتن برای دامنه خاص و زیردامنه‌ها و … رو به شدت ساده می‌کنه.
• تقریبا برای هرکاری یه آموزشی ازش هست!

ابزارهای CI/CD

خب ابزارهای CI/CD چی هستند؟ به صورت کلی، این ابزارها اینجان که کار استقرار (Deploy) و یکپارچگی (Integration) هرآپدیت با نسخه قبلی رو اتوماتیک انجام میدن. ابزارهای زیادی برای این کار وجود دارند من جمله Travis CI, Jenkins و البته معروف‌ترینشون Gitlab CI/CD (حداقل در ایران).

این ابزارها به این شکل عمل می‌کنن که یه سری فایل پیکربندی (در مورد گیت‌لب از نوع YML ) دریافت می‌کنند و اون رو بررسی می‌کنند. سپس مطابق اون، عملیات رو انجام میدند و نرم‌افزار شما رو مستقر می‌کنن. خوبی گیت‌لب در این زمینه اینه که به ازای هر به‌روز‌رسانی‌ای که شما انجام بدید، یک بار Pipeline اجرا می‌کنه و بروزرسانی‌ها رو روی سرور مورد نظر اعمال می‌کنه. البته باقی ابزارها هم امکان اتصال به گیت رو دارند پس نگران نباشید.

ابزارهای مانیتورینگ

طبیعتا بالا بودن یا نبودن سرویس‌ها، دیتابیس، سرویس‌هایی که از بیرون دریافت می‌کنیم و یکپارچگی داریم باهاشون، مهمن. همینطور ظرفیتی که در دیسک و حافظه و … اشغال شده هم مهمه که دونسته بشه. فلذا اینجا لازمه که ابزاری باشه که اینجا بیاد و این رو برای ما چک کنه.

این ابزار معمولا چیه؟ خب ابزارهای زیادی براش هست و من تجربه‌م استفاده از prometheus بوده. پرومتئوس یک سری ابزار خاص داره که بهش میگن exporter. شما روی هر قسمتی که نیاز دارید (مثلا nginx یا خود سرور که بهش میگن node یا هرچیزی از این قبیل) یک اکسپورتر نصب کنید و نتایج آنالیزها رو اینجا ببینید.

همچنین نتایج معمولا روی پرمتئوس زیبا نیستن، به همین خاطر شما میتونید یک ابزار بهتر مثل Grafana نصب کنید و نتیجه رو  به شکل قشنگی visualize کنید. همچنین میتونید روی هرکدوم یک سیستم alerting ست کنید که از روش‌های مختلفی مثل پیامک، ایمیل یا حتی پیام در اسلک بهتون هشدار بده که کجا چی درست نیست.

ابزارهای ذخیره‌سازی

خب، این هم یه چیزی که شاید کمتر ازش با خبر بوده باشید :). در دنیای امروز تقریبا کسی نیست که رو همون سروری که نرم‌افزارش هست، فایل ذخیره کنه. پس چی کار می‌کنن؟ هیچی، اونجاهایی که جزء دنیا حساب میشن؛ معمولا از Amazon AWS استفاده می‌کنن و پارتیشن S3 دریافت می‌کنن. S3 یعنی Simple Storage Solution (سه تا S) و خب این حقیقت وجود داره که راهکار بهتریه. چرا؟ چون شما برای ذخیره‌سازی صرفا هارد نیاز داری و نه پردازنده یا رم زیاد.

اما نگران نباشید، اگر به هر دلیلی دسترسی به AWS ندارید، میتونید در همین ایران از ابزارهایی مثل ابرآروان و پشتیبان هم استفاده کنید. فقط کافیه که یاد بگیرید که چطور نرم‌افزار رو با S3 یکپارچه کنید (اینجا اهمیت این ماجرا که مهندس دواپس نیازمند اینه که دانش برنامه‌نویسی داشته باشه مشخص میشه) و دستورالعمل‌های لازم رو به توسعه‌دهنده‌ها بدید؛ یا این که اصلا خودتون کدبیس رو درک کنید و این یکپارچه‌سازی رو انجام بدید.

یک راه دیگه هم داشتن سرور با حجم بالای هارددیسک (در ابعاد ترابایت) میتونه باشه. بعد از اون شما نیاز دارید تا یک نمونه S3 روی اون مستقر کنید. برای این کار میتونید از ابزاری مثل minio بهره بگیرید.

ابزارهای ارکستراسیون

ابزارهای ارکستراسیون چی هستند؟ ارکستر در موسیقی، به معنای «گروهی از نوازندگان»ــه. یعنی یک گروهی که مثلا دو نفر ویولن میزنن، یک نفر ویولا و یک نفر چلو. در دواپس ارکستر به مجموعه‌ای از سرورها یا شبکه‌ها گفته میشه که یک کار انجام میدن. تا حالا دقت کردید چطوریه که شما سرعت کارتون با توییتر در آلمان با سرعت کارتون با توییتر در آمریکا یکیه؟ یا مثلا چطوریه که شما از ایران یک عکس رو پست می‌کنید و مثلا خاله شما در آمریکای شمالی اون رو لایک می‌کنه؟!

علتش اینه که این نرم‌افزارها به عبارتی Orchestrate میشن (فارغ از بحث CDN و …) یعنی از یک نرم‌افزار و همچنین دیتابیسشون (البته دیتابیس Cache و نه دیتابیس‌های اصلی) بیش از یک نمونه در حال اجراست. برای شما سوال نشده که اینا چطور هندل میشن؟ خب جواب اینه که ابزارهای ارکستراسیون استفاده میشه.

از بین این ابزارها میشه به Docker Swarm و Kubernetes و Ansible اشاره کرد. طبق تجربه با Ansible به شما بگم که شما تنظیماتی که نیاز دارید رو مشابه CI/CD در یک سری فایل پیکربندی (انسیبل بهشون میگه استوری) می‌نویسید و مجموعه‌ای از استوری‌ها رو در یک namespace قرار می‌دید. مثلا فرض کنید همین وبلاگ کجاها قراره باشه، من یه namespace به اسم haghiri75 میسازم و اطلاعات استقرار رو بهش میدم.

با ابزارهای ارکستراسیون، آماده‌سازی و پیاده‌سازی سناریوهای سرور و یا ابر خصوصی به شدت ساده‌تر و سریع‌تر خواهد شد.

بسیار عالی، این بخش هم تمام شد. یک بخش کوچک هم مونده که اون هم میخونیم و بعدش این دفتر هم به پایان می‌رسونم. تا اینجا اگر خوندید، یکم به خودتون استراحت بدید. بعد بخش بعدی رو بخونید و یادتون نره که این مطلب رو با دوستانتون به اشتراک بذارید.

برنامه‌نویسی یاد بگیرید

بسیار خوب، در این بخش که در واقع بخش پایانی این مطلب در مورد اینه که چطور DevOps بشیم، لازمه اشاره کنم به این که نیاز دارید برنامه‌نویسی بلد باشید. حالا به چه زبونی و در چه حد؟ اینها مهمن. خب در این قسمت یکم در مورد زبان‌هایی که «باید» بلد باشید صحبت می‌کنم و بعد از اون هم راهنمایی می‌دم در مورد زبان‌هایی که احتمالا در جریان کار مجبورید باهاشون کار کنید.

پایتون، از چیزایی که باید بلد باشید!

چرا پایتون؟ خب پایتون این روزها طوریه که شما حتی مهندس کامپیوتر یا توسعه‌دهنده هم نباشی احتمالا دوست داری یادش بگیری و خیلی‌ها کم و بیش پایتون رو بلدند. اما چرا بعنوان یک مهندس دواپس باید پایتون بلد باشیم؟

• بر خلاف گذشته که خیلی از پیکربندی‌های سرور با پرل انجام می‌شد، سالهاست که توزیع‌های مطرح لینوکس مثل اوبونتو، ردهت، دبیان، سنت‌اواس و … دارند میرن سمت پایتون. پس به نوعی شما زبانی رو یاد گرفتید که برای پیکربندی سرور داره استفاده میشه و عملا ضرری نکردید.
• ابزارهای مانیتورینگ و همچنین پنلهایی که براشون ساخته شده هم معمولا پایتونی هستند. حداقل گرافانا که با پایتون نوشته شده و دونستن پایتون میتونه در بهبود کارکرد این قضیه به شما کمک بده.
• احتمال خوبی هم وجود داره که نرم‌افزاری که میدن به شما تا مستقر کنید هم پایتونی باشه، فلذا پیاده‌سازی بخش دواپسی قضیه هم میتونه براتون ساده‌تر باشه.
• و در نهایت؛ شما ممکنه ابزاری نیاز داشته باشید که موجود نباشه. پس خودتون باید پیاده‌ش کنید. با پایتون این قضیه به شدت سریع اتفاق می‌افته.

یک زبان سیستمی

زبانهای سیستمی، زبان‌های برنامه‌نویسی هستند که برای توسعه ابزارهای سیستم‌عامل استفاده میشن، برای تعامل با سخت‌افزار پرفرمنس بهتری دارند و در نهایت برای ایجاد ابزارهای زیرساختی مناسب‌ترند. اینجا نمیخوام شما رو به یادگیری اسمبلی تشویق کنم، بلکه ازتون خواهش می‌کنم همیشه نیم‌نگاهی به زبان‌هایی مثل Rust یا Go داشته باشید (و در نظر بگیرید که Go حتی در بکند هم استفاده میشه فلذا یادگیریش خالی از لطف نیست!).

زبانی که سازمان ازش استفاده می‌کنه

این هم نیاز به گفتن نداره. شما نیاز دارید تا کدبیس رو یاد بگیرید و درکش کنید. حداقل وقتی که قراره دواپسی‌جات رو روی کد اعمال کنید این مهم خودش رو نشون میده. نگران هم نباشید، معمولا DevOps درگیری به شدت کمتری با کدبیس مستقیم درگیر میشه. پس اگر حس و حال کار تو تیم توسعه‌دهنده‌ها رو ندارید نگران این مورد هم نباشید :))

خب این دفتر هم به پایان رسوندم. جا داره در انتها، یک نکته خیلی مهم رو عارض بشم خدمت شما. سعی من کلا بر این بود که مطلبم خیلی مرتبط به یک دوران خاص از تاریخ نباشه و مثلا ۳ سال بعد هم قابل استفاده باشه. همچنین، این رو یادتون باشه که این مطالبی که در اینترنت موجودند، معمولا تجربیات شخصی هستند.

شخصا معتقدم تجربیات ارزشمندن، اما یه نکته مهم اینه که تجربه‌ها یکسان نیستند. مثل همین مطلب، مطلبیه که من طی تجربه خودم بهش رسیدم و ممکنه شما مسیر متفاوتی رو در سفرتون به دنیای دواپس طی کرده باشید. به همین خاطر هم کل مطلب رو در یک جمله خلاصه می‌کنم که «فرمول کلی برای دواپس شدن وجود نداره».

امیدوارم مطلب مفیدی بوده باشه، در نهایت هم سال نوتون پیشاپیش مبارک 🙂